We zijn al enkele uren onderweg. De ochtendkoelte is overgegaan in een warme middagzon. Gelukkig beschikt de vierwiel – de standaard uitdrukking voor een ‘jeep’ – over een goede airco. Een westerse luxe die een sterk contrast vormt met de kwaliteit van de weg. Zanderig, stoffig, met onverwachte gaten. Het past helemaal bij het beeld dat ik van Zambia heb. Ongerept, authentiek en nog niet beïnvloedt door toeristen die luxe belangrijker vinden dan een kennismaking met onaangetaste natuur of door een bevolking die een toerist vooral ziet als iemand waaraan geld te verdienen valt.
Onderweg ben ik er al aan gewend geraakt dat onze medeweggebruikers vooral wandelaars en fietsers zijn. Het aantal wandelaars verraadt of we in de buurt van een dorpje komen. Mijn chauffeur vraagt mijn aandacht voor een groep kinderen die in de verte aan komt lopen. “Schoolkids”, is zijn reactie. Ik zie ze lachen, zingen en springen. Wat een uitbundigheid. We minderen onze snelheid en laten de ramen zakken. Uiteindelijk stoppen we zodat ik een foto van ze kan maken. Maar ze tonen net zoveel interesse in mij als bezienswaardigheid. Enkele jongens komen dichterbij. “Hello miss, how are you?”, vragen ze. Ik lach terug en vraag of ik een foto mag maken. Ze worden nog enthousiaster. Dit beeld geeft het best aan hoe vriendelijk, open, goedlachs en hartverwarmend de Zambianen zijn. Ik bedenk me dat het lang geleden is dat ik me in een vreemd en ver land zo ontzettend welkom voelde.
Het is niet voor niets dat South Luangwa National Park wordt gezien als één van de allerlaatste safari juweeltjes. Terwijl het toch al vele jaren geleden is dat safari-icoon Norman Carr zijn eerste bushlodge creëerde in de ‘valley’. Zelfs gerenommeerde safarilanden als Kenia en Tanzania leggen het af tegen Zambia wanneer het gaat om authenticiteit en ongereptheid. De verschillende bush camps in het South Luangwa National Park liggen her en der verspreid langs de Luangwa rivier. Altijd op voldoende afstand, zodat je je alleen maar verbaast over het geluid van de dieren en de stilte. Het merendeel van de tented bushcamps wordt overigens elk jaar opnieuw opgebouwd. Deze tijdelijkheid onderstreept het gevoel dat ook de camp-eigenaren beseffen dat ze slechts gast zijn in de natuur.
Ik kan mijn verbazing nauwelijks onderdrukken wanneer we bij de eerste lodge van mijn reis aankomen. Wauw. Een onbeschrijflijk uitzicht vanaf een teakhouten dek. Een vuurplaats in het midden. Een luxe ‘dining’-tent en eromheen op ruime afstand de luxe tenten met royale tweepersoonsbedden, een intieme buitendouche en een eigen privé veranda. In de verte loopt een kudde springbokken en het duurt niet lang voordat ik het knorrende gebrom van enkele nijlpaarden hoor. De manager van de lodge nodigt me uit voor een verfrissend drankje op de centrale veranda. In mijn ooghoeken zie ik dat mijn spullen in de grote safaritent worden gezet. Wat een genot.
Na een heerlijke nacht is het prettig ontwaken. De zon kondigt de dageraad aan terwijl ik alleen maar het geluid van vogels hoor. In de verte meen ik het gebrul van een leeuw te horen. Het is nog fris. Gekleed in een lange broek en sweater begeef ik me naar de grote centrale tent. Samen met mij hebben zich drie andere gasten gemeld voor de ochtendsafari. Het zijn Amerikanen. Even later hoor ik dat de dame in het gezelschap als VS ambassadeur in Malawi werkzaam is. Tijdens de safari vertelt ze mij dat ze verliefd is op de natuur en het wild in South Luangwa en er regelmatig terugkomt.
Onze gids doet zijn best om alle dieren te benoemen en er ook iets over te vertellen. Normaal let ik nooit zo op vogels, maar door het enthousiasme van de gids voel ik me bijna een echte vogelaar. Als de vierwiel stopt, weet ik dat er iets te zien is. “There”, wijst de gids met zijn vinger. Ik zie niets. Verrekijker erbij. Nog niets. “Look up in the tree”. Langzaam kijk ik omhoog. Ineens zie ik een leeuw liggen op een van de grote takken. De tak is laag, dus de leeuw zal erin gesprongen zijn. En dat terwijl ik dacht dat leeuwen niet in bomen klauteren. Het is een bijzonder schouwspel. De ambassadeur verklapt dat ze dit ook nog nooit gezien heeft. Door de stilte om ons heen, realiseer ik me dat we alleen met onze ‘eigen’ jeep staan toe te kijken. Hoe anders is dat in andere safarilanden, waar je al snel in een cluster van jeeps terechtkomt.
De avond is alweer gevallen als ik mij meld in de sfeervol aangeklede ‘dining’-tent. Behalve de VS ambassadeur en haar gezelschap, is er nog een Belgisch echtpaar van middelbare leeftijd aanwezig. Ze wenken me. Of ik interesse heb om bij hen aan te schuiven. Ik voel me in eerste instantie bezwaard, maar wanneer ze aanhouden voeg ik me bij hen. Het zijn bereisde mensen. Het gesprek gaat dan ook al snel over de vele mooie plaatsen in de wereld. Ze hebben al verschillende safarilanden bezocht. Samen zijn we het erover eens dat de ongereptheid en rust van Zambia heel bijzonder is. En wat een voorrecht het is om hier midden in de bush, ver weg van alles te kunnen genieten van een sterrenmaaltijd en van het comfort dat de lodge biedt.
Als ik zo’n tweeënhalf uur later in mijn heerlijke bed lig, hoor ik het echoënde gebrom van enkele nijlpaarden in de verte. Het heeft een magische uitwerking, want ik slaap in mum van tijd in.
Meer reisverhalen lezen? Meldt u dan hieronder aan en ontvang om de week de laatste reisverhalen en mooiste reistips. Lees ook het vorige reisverhaal Zambia: Loopsafari
.jpg?aspect_ratio=2:3&width=800&height=1200&format=jpeg)
